PW Birthdays – Bruno Sammartino: Ένας ζωντανός θρύλος

Γράφει ο Αιμίλιος Βελία

Θέλω να σας φέρω πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ‘60.

Το pro wrestling στη Βόρεια Αμερική αποτελούταν από ένα σύνολο «τσιφλικιών» (αγγλ. territories), μικρά promotions που βρίσκονταν υπό την επίρρεια και την επίβλεψη της National Wrestling Alliance (NWA), ένα ομοσπονδιακό σώμα το οποίο κυριαρχούσε στην ήπειρο.

Το 1963, ένα απ’ τα σημαντικά promotion που βασίζονταν στη Νέα Υόρκη αποφάσισε πως δεν ήθελε να είναι πλέον «τσιφλίκι» και έτσι αποχώρησε από την ομοσπονδία. Αυτό το promotion ήταν το WWWF (World Wide Wrestling Federation) του Vince J.  McMahon.

Η εταιρεία έστεψε έναν δικό της πρωταθλητή, τον Buddy Rogers, αλλά ο ίδιος δε μπορούσε να παραμείνει στη κορυφή λόγω προβλημάτων υγείας και στις 17 Μαΐου του 1963, ο τίτλος πέρασε σε έναν Ιταλό μπρατσαρά που σύντομα θα βάφτιζαν «ζωντανό θρύλο». Αυτός ήταν ο Bruno Sammartino, και σήμερα (6/10) τον τιμούμε στην ημέρα γενεθλίων του, όπου θα έκλεινε τα 88 του χρόνια.

Οι ταπεινές αρχές

Στην Ιταλία, η οικογένεια του Sammartino υπήρξε θύμα των καταστροφών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με αφορμή αυτό, μετανάστευσε στην Πενσυλβάνια της Αμερικής όταν εκείνος ήταν ακόμη έφηβος. Ο νεαρός Bruno μετέπειτα διέπρεψε στην άρση βαρών και τα επιτεύγματά του σε αυτό τον τομέα δεν άργησαν να προσελκύσουν τα βλέμματα των μεγάλων ανδρών στην επαγγελματική πάλη. Φυσικά, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λάμψει το αστέρι του.

«Bruno, Bruno, Bruno!»

Ουκ ολίγα έχουν ειπωθεί για την διθυραμβική του θητεία ως WWWF World Heavyweight Champion η οποία διήρκησε ακριβώς επτά χρόνια, οκτώ μήνες και μια μέρα (2.803 ημέρες), η μακράν μεγαλύτερη στην ιστορία της εταιρείας μέχρι και σήμερα. Μπορεί σήμερα μερικοί να… κουράζονται με την μακρόχρονη θητεία του Roman Reigns, αλλά αυτό δεν ίσχυε καθόλου για τον Ιταλό υπεράνθρωπο.

Ο Bruno Sammartino δεν είχε gimmick, κραυγαλέες ενδυμασίες ή σπιρτόζικες ατάκες, άλλα ούτε τις χρειαζόταν. Το κοινό που τον παρακολουθούσε δεν εκτιμούσε τόσο πολύ την ικανότητα του στο ρινγκ (μιλάμε για μια περίοδο που το kayfabe διατηρούταν σθεναρά) αλλά τον λάτρευε για τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του, την αδιαμφισβήτη χαρισματικότητά του και την ευγενής άμιλλα που παρουσίαζε κάθε φορά που πάταγε στο καναβάτσο. Η ηράκλειος δύναμη του και η ηρωική υπόσταση που οργανικά εξέπεμπε ήταν η τέλεια συνταγή για τον κορυφαίο σταρ της πάλης εκείνης της εποχής. Αυτός είναι και προφανώς ο λόγος που κράτησε τη ζώνη για τόσο καιρό.

Ο «ήρωας» του λαού

Ομολογουμένως, η δημοφιλία του ήρθε από το καταλληλότερο κοινό. Όντας Ιταλός μετανάστης με ρίζες στην εργατική τάξη, δεν ήταν καθόλου δύσκολο το κοινό μεσαίας τάξης της Νέας Υόρκης να τον αναδείξει ως ένα ίνδαλμα της εργατιάς και μια προσωποποίηση της επιτυχίας του αμερικανικού ονείρου.

Αυτό, σε συνδυασμό με την ταπεινότητα του, την επιμονή του να δουλεύει σκληρά και να δίνει το 100% μπροστά σε κάθε κοινό, οδήγησε τους wrestling fans της εποχής να χτίσουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον Bruno Sammartino. Συνεπώς, δεν άργησε να γίνει ένας από τους διασημότερους αθλητές στον κόσμο, με θρυλικές φιγούρες όπως τον Arnold Schwarzenegger να τον θεωρούν μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξή τους.

Φυσικά, ο «ναός» του Sammartino ήταν το Madison Square Garden, μια αρένα η οποία φημίζεται για την ιστορική της σημασία τόσο στο wrestling όσο και στον ευρύτερο κόσμο του αθλητισμού και της ψυχαγωγίας. Παράλληλα, ο ίδιος «γέμιζε» αρένες σε άλλες πολιτείες στην επικράτεια του Vince J. McMahon, όπως τη Πενσυλβάνια, την Ουάσινγκτον, το Μέριλαντ και Νιου Τζέρσεϊ.

Η δεύτερη θητεία και η αποχώρηση

Στις 18 Ιανουαρίου του 1971, το MSG «σώπασε» όταν ο Bruno έχασε τη ζώνη από τον Ivan Koloff. Η σιωπή του κοινού ήταν τόσο εκκωφαντική που, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Sammartino, νόμιζε ότι η ακοή του είχε πάθει ζημιά.

Το 1973, ο Ιταλός ξαναπήρε τον τίτλο στα χέρια του και τον κράτησε για τα επόμενα τρισήμιση χρόνια σχεδόν (1.237 ημέρες), αλλά η δεύτερη θητεία τον έφερε στο όριο του, σωματικά. Ένας δυστυχής τραυματισμός στο σβέρκο του το 1976 ανάγκασε τον Bruno να χάσει τον τίτλο ένα χρόνο μετά ενάντια στον «Superstar» Billy Graham.

Κατά τη δεκαετία του ’80, ο Sammartino διατήρησε τις επικοινωνίες του με το WWWF, το οποίο μεταμορφώθηκε στο WWF, και στο «τιμόνι» πλέον βρισκόταν ο γιος του παλιού του αφεντικού, Vince K. McMahon.

Η μετάλλαξη όμως της εταιρείας από ένα αθλητικό θέαμα σε ένα πολύχρωμο ψυχαγωγικό τσίρκο δυσαρέστησε τον Bruno. Τα υπερβολικά και, κατά εκείνον, «χυδαία» storylines του νεότερου McMahon είχαν αποξενώσει το νεανικό κοινό που αποτελούσε τον πυρήνα των θεατών του κατς. Παράλληλα, ανέπτυξε απέχθεια για την ανεξέλεγκτη κατάχρηση ναρκωτικών και αναβολικών στα αποδυτήρια. Όλα αυτά οδήγησαν στην πλήρη απόσχισή του από την εταιρεία για τα επόμενα 25 χρόνια.

Ο χρόνος επουλώνει κάθε τραύμα

Άνα τα χρόνια, ο Bruno Sammartino έγινε μια από τις φυσιογνωμίες οι οποίες φαινόταν πως δε θα συμφιλιωνόταν ποτέ ξανά με τον Vince McMahon. Αλλά ένας «King of Kings» έπρεπε να μεσολαβήσει για να φέρει τον «Living Legend» πίσω στον οίκο που έχτισε!

Το 2013, ο Triple H έτεινε ένα κλάδο ελαίας στον Sammartino εκ μέρους της εταιρείας, ο οποίος δεν είχε δει ποτέ το παρόν προϊόν της. Ο πλέον 78χρονος Sammartino αντιλήφθηκε τις σημαντικές αλλαγές που είχαν γίνει στο WWE από τότε που αποχώρησε και πείσθηκε να εισαχθεί στο Hall of Fame, όπως έπρεπε, ενωπίον χιλιάδων Νεοϋορκέζων στο Madison Square Garden.

Η σχέση του μεγάλου θρύλου με την εταιρεία έμεινε θετικότατη μέχρι το τέλος του. Ο Bruno Sammartino έφυγε από τη ζωή στις 18 Απριλίου του 2018 στην ηλικία των 82 ετών, αφήνοντας πίσω του μια αθάνατη κληρονομιά στο pro wrestling αλλά και στον αθλητισμό γενικότερα.

Ο πρώτος «γίγαντας»

Όταν μιλάμε για κορυφαίους σουπερστάρ του WWE φαντάζομαι στον νου σας έρχονται πρόσωπα όπως τον Hulk Hogan, τον John Cena ή τον Steve Austin. Χωρίς καμία αμφιβολία, ο πρόδρομος όλων αυτών ήταν ο Bruno Sammartino, ο πρώτος σουπερστάρ που παρήγαγε η εταιρεία της οικογένειας McMahon.

Δε θα ήταν λάθος αν θεωρούσαμε ότι ο ίδιος αποτέλεσε βασικός παράγοντας στη κατοχύρωση της αυτοδυναμίας του WWE στη βιομηχανία της πάλης. Με άλλα λόγια, το WWE δε θα κατάφερνε να φτάσει στην ακμή των 80s, και ως εκ τούτου, στη σημερινή του κυριαρχία, χωρίς εκείνον.

Ένας babyface μέσα και έξω από το ρινγκ, ο Bruno Sammartino θα είναι για πάντα ένας από τους σημαντικότερους «γίγαντες» που άφησαν την αθάνατη υπόγραφή τους στο κατς.